دست بافته ای روستایی است که از زمان های دور در برخی مناطق استان مازندران بافته می‌شود. قدمت این بافته و از زمان پیدایش آن را نمی‌توان به طور دقیق تخمین زد زیرا اسناد معتبری در دست نیست. در حین پژوهش ها دست بافته ای به دست آمده که به گفته مالکان آن نسل به نسل به دست آنها رسیده و قدمتی معادل دویست سال دارد که چندان هم دور از ذهن نیست.
این دست بافته‌های سنتی ایران که با دستگاه‌های گلیچ بافی شبیه دستگاه پارچه بافی تولید می‌شود به عنوان زیرانداز های دست بافت، پتو، سجاده، رومیزی، درگاهی، رویه لباس، چادرشب و رو مبلی از استفاده می‌گردد. این بافته بدون پرز از بافته های داری محسوب می‌شود شباهت زیادی به گلیم دارد که روش بافت آنها با هم متفاوت است که در زبان‌های محلی به تار و پود آن تونه و وافه می‌گویند و شهر در استان مازندران در بهمن ماه 1401 به عنوان شهر ملی گلیچ معرفی شد.
